W.E.L.C.O.M.E.

Friday

Home Alas!

Sh*t! kakapagod ang buong araw ko! Nakadagdag din siguro sa pagod ang init. Hay sobrang init kasi eh.

Ito pa! I feel kulang tuloy buong araw na toh, kasi naiwanan ko dito sa bahay ang cellphone ko. Tsk! ang hirap pala ng walang cellphone noh?

Anyway, so how's my day at school? well, absent ako for my 1130-0100 subject. Ang pinasukan ko ng subject eh yung for my 0100-0230 class. Hanggang 0700 ako today. Grabe! sa lahat ng mga profs ko yung pang-last subect ko today ang pinakakinakabahan ako. Bukod kasi sa Ambassador eh Dean pa namin sya. Tsaka he kinda looks tough eh. But my friends says he's nice naman daw. Still, i get nervous pa rin eh.

Pag-uwi ko mejo mahirap ng sumakay at ma-traffic na din. Syempre naman noh! rush hour na kaya! Kainis! uwing-uwi pa naman na ako!

Pag-uwi ko, diretso agad ako sa kusina para kumain. Gutom eh. Tapos I told my mom something really important, pero parang wala lang... wala syang masyadong naging reaction. In short, hindi nya ako matutulungan. Damn! importante yun s'kin! ofcourse nga naman! hindi nya yun mafe-feel kasi wala naman sya nitong pinoproblema ko! ARGH! I HATE HER TODAY! Kaya nga after kong kumain, magpakain ng doggies at mag-dishwashing eh umakyat na ako sa room ko. I'm thinking not be OL tonight nga eh, kasi I'm tired na. But then, nakita ko open naman ang laptop ko at nakakabit yung cord ng smartbro. so yun I've decided na mag-OL na nga lang talaga. Naalala ko, naiwan ko kasi kaninang bukas tong laptop na toh hanggang sa umalis na ako for school.

-------------------------------------

Nga pala, kadarating ko lang kahapon from my out of town trip with my mom. My field work kasi sya sa pinuntahan namin tapos sumama lang ako. Shax! ang sarap pala sa probinsya. Ang sarap ng hangin dun, pati mga pagkain, sigurado kang fresh. Kaso nga lang ang technology mejo ehem need pa ng improvement. Dun ako nahirapan. Well, hindi naman sa poor ang technology sa probinsya, pero iba pa din dito sa Manila eh. Gets?

Hay palagi akong busog dun. Palagi kasi akong pinapakain ni mama. Tapos bawat punatahan naming bahay eh palagi may kainan. Ganun ba talaga sa probinsya? Halos kasi parang kakakain mo lang eh kakain na naman ulit eh. Grabe naman yun!

Sa trip kong yun, pinakanag-enjoy ako sa pagsakay ko sa motorbike. Hmm may tamang term ba dun? Basta, kasi sa probinsya di ba minsan ang transpo dun eh yung motorbike? Yung aangkas ka sa likuran nung driver para makarating ka sa pupuntahan mo. Whoa! I got to experience that. Ang saya! Ilang beses naming naging means of transpo yun tapos ang hahaba pa ng tinakbo ng motobike namin, tapos malubaklubak pa ang daan. Tapos ito pa! nag-pamboat kami papuntang ibang town. Sa surigao kasi island island dun di ba? So yun naman ang isa sa mga means ng transpo doon kung gusto mong pumunta sa ibang bayan. Grabe! inabot kami hanggang 0800 ng gabi sa laot. Hay ang ganda ng langit. Ang daming stars at nakita koa ng fave moon ko-- ang crescent moon. Ang payapa pa ng dagat. Smooth sailing kami, kaso yun nga lang maingay kasi maingay yung makina nung pambaot na yun. I'm worried nga na baka mabingi ako eh. Worried din ako sa driver nun at dalawa nyang anak. Sila ang staff anf crew ng pamboat na yun. haha! Worried ako sa kanila kasi kawawa naman sila, kung yun ang ikinabubuhay nila-- sa ingay ng motor na yun na nakakabingi na. Hay pano sila nabubuhay at nakakatiis sa ganung hanap-buhay? Na-touched nga ako sa dalawang bata na yun eh (mga anak nung driver ng pamboat) kasi grabe, hindi na sila inuutusan ng tatay nila na gawin ito-iyon. Kusa na nilang ginagawa yun. Sa murang edad ng mga batang yun eh alam na nila ang mga gagawin nila. Tapos habang kami nakaupo sa lilim, yung mga batang yun eh nasa initan. Parang feeling ko tuloy may barrier between us. Pero bilib ako sa mga batang yun, lalo pa't andun sila nakababad sa initan na parang wala lang sa kanila ang sakit ng init ng araw. Sana nga lang, kung may pera or may something lang ako na galing sa sarii kong bulsa eh binigyan ko na sila. Kaso mejo natatakot naman ako bigyan sila na galing sa mom ko yung pinagbibigay sa kanila kasi baka mapagalitan ako eh. Pero na-feel din pala ni mama naffe-feel ko, kaya yun binugyan namin ang mag-aana ng baon naming fried fish. Tapos may 3 o 4 na buko pa kaming natira, actually hindi nakain, iniwan na din namin yun dun sa pamboat pagbaba namin-- pagdating namin sa Surigao City. Dahil sa mga batang yun, nanliliit tuloy ako sa sarili ko eh. Inspiring ang mga batang yun. Sana someday kahit ibang tao o bata eh may matulungan ako. Hindi yung hanggang awa nalang ako kasi wala naman ako magawa.

Hay... sana maulit ulit! ^___________________^
posted by rian at 6/22/2007 09:22:00 PM

0 Comments:

Post a Comment

<< Home